Επιστολή: Με τις γυναίκες και την εξέγερση στο Ιράν

 

Κύριε Διευθυντά,

Είναι η μαντίλα (το χιτζάμπ) σύμβολο καταπίεσης; Είναι οι θρησκείες θεσμοί καταπίεσης; Στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου το 2011 δεν συμμετείχαν κάποιοι πεφωτισμένοι άθεοι και αντικληρικαλιστές αλλά άνθρωποι της εργατικής τάξης της Αιγύπτου που κάνοντας πέρα τις θρησκευτικές τους διαφορές αγωνίστηκαν από κοινού ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι χριστιανοί εργάτες έκαναν αλυσίδα προστασίας στους μουσουλμάνους αδερφούς τους την ώρα της καθιερωμένης προσευχής.

Στο Ιράν, με αφορμή τη σύλληψη και δολοφονία της 22χρονης ΜαχσάΑμινί από την «αστυνομία ηθών» επειδή δεν φορούσε «σωστά» το χιτζάμπ στο κεφάλι (δυο τρεις ανέμελες τούφες μαλλί είχαν εμφανιστεί στο κεφάλι της, για τέτοιο «έγκλημα» μιλάμε) ξεσηκώθηκε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή να κόβουν τα μαλλιά τους και καίνε τα χιτζάμπ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Οφείλουμε να είμαστε μαζί με αυτές τις γυναίκες που δίνουν τον κοινό αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση της Τεχεράνης μαζί με γυναίκες που φορούν το χιτζάμπ αλλά και με άντρες που κάνουν το σώμα τους ασπίδα μπροστά στις πλαστικές σφαίρες των δυνάμεων ασφαλείας. Χωρίς ναι μεν, αλλά. Και κυρίως χωρίς να αναπαράγουμε την προβληματική αντίληψη ότι άξιοι για την απελευθέρωση είναι μόνο όσοι/ες/@ ακολουθούν συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς. Αλλιώς, εύκολα, θα πέσουμε στην παγίδα της ισλαμοφοβίας και του σεξισμού. Εάν διεκδικούμε, ή έστω οφείλουμε να το κάνουμε, ανοιχτά σύνορα για όλες τις προσφύγισσες και τα προσφυγόπουλα, ανεξάρτητα εάν φορούν ή όχι τη μαντίλα, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να διαφέρουμε σε αυτή την περίπτωση.

1. 8 Μάρτη 1979, διαδήλωση γυναικών στην Τεχεράνη.

2. Διαδήλωση γυναικών ενάντια στη δολοφονία της Μαχσά Αμινί.

Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε ένα ιστορικό παράδειγμα από την εποχή της δικτατορίας του Σάχη στο Ιράν. (Τον είχαν φέρει στην εξουσία το 1953 οι ΗΠΑ και η Βρετανία με ένα πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρωθυπουργό Μοσαντέκ ο οποίος είχε τολμήσει να εθνικοποιήσει τη πετρελαϊκή βιομηχανία). Από τη δικτατορία του κέρδιζαν οι μεγάλες επιχειρήσεις που «διαπλέκονταν» με την αυλή. Την «τάξη» την εξασφάλιζε η SAVAK μια από τις πιο άγριες μυστικές αστυνομίες. Ολα αυτά καλυμμένα με δημοκρατικό προσωπείο. Λειτουργούσε ένα ψευτοκοινοβούλιο, με δυο κόμματα που και τα δυο τα είχε ιδρύσει ο Σάχης. Το πιο καταπιεστικό καθεστώς περνούσε νόμους που απαγόρευαν στις γυναίκες να φοράνε τις παραδοσιακές ισλαμικές μαντήλες στις δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα της προόδου και των δικαιωμάτων. Το 1967 τους είχε παραχωρήσει και το δικαίωμα ψήφου… Αυτό ως μία μικρή αλλά απαραίτητη υπενθύμιση για όσους και όσες διαβάζουν επιλεκτικά τις εξελίξεις μετά την εξέγερση στο Ιράν.

Ειρηναίος Μαράκης

(Με στοιχεία από την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη και το περιοδικό Ατέχνως)

Αγώνας της Κρήτης (29/9/2022) 

Άποψη: Προτεραιότητες

 

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Η Χανιώτισσα συγγραφέας Μάρω Δούκα βραβεύτηκε για την προσφορά της στον πολιτισμό με το χρυσό μετάλλιο της πόλης. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα κορυφαίο γεγονός και για μια τιμή προς την Μάρω Δούκα που έπρεπε να γίνει. Η βράβευση της πραγματοποιήθηκε τοΣάββατο 2/7 στο πλαίσιο του,ιδιαίτερα επιτυχημένου, 1ου Φεστιβάλ Βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά. “Ο Δήμος Χανίων τίμησε τη Μάρω Δούκα για τη συνολική διαχρονική της προσφορά. Με πολλή συγκίνηση την παρακολουθήσαμε και διδαχθήκαμε από αυτήν”, τόνισε σε σχετική δήλωση του ο Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης.

Με αφορμή τη συγκεκριμένη δήλωση θα ήθελα να κάνω μια σύντομη παρατήρηση. Δεν ξέρω τι ακριβώς διδάχθηκε από τη Μάρω Δούκα ο Δήμαρχος αλλά γνωρίζω ότι ακόμα δεν έχει κατασκευαστεί ο οδηγός όδευσης τυφλών στην οδό Σήφακα (Μαχαιράδικα). Αλλά ακόμα και να κατασκευαστεί, δεν θα είναι εξυπηρετικός γιατί η χάραξη δεν ολοκληρώνεται. Σταματάει στην οδό Δασκαλογιάννη η οποία οδηγεί στο λιμάνι των Χανίων και στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης όπου πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ(οι κάτοικοι ή οι επισκέπτες του καλοκαιριού που έχουν εικόνα της πόλης θα καταλάβουν πιο εύκολα τι εννοώ). Εκείδεν υπάρχουν ούτε πεζοδρόμια, ούτε διάβαση τυφλών παρά μόνο αυτοκίνητα και μηχανάκια που δυσχεραίνουν την πρόσβαση στο λιμάνι. Συνολικά το έργο στην οδό Σήφακαείναι ιδιαίτερα προβληματικό. Συνεπώς εάν κάτι διδάχθηκε ο Δήμαρχος ας αναλάβει την πρωτοβουλία να ολοκληρωθεί το έργο. Είναιτο λιγότερο που μπορεί να κάνει και σχετικά μ’ έναέργο που προκάλεσε σωρεία προβλημάτων στην πόλη. Και ας φροντίσει την επόμενη φορά οι παρεμβάσεις στο δρόμο και στους δημόσιους χώρους να έχουν στο επίκεντρο τους τον άνθρωπο. Ούτε τους διάφορους εργολάβους, ούτετην τουριστική ανάπτυξη, ούτε την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ναι, ξέρω. Δεν πρόκειται να γίνει.

Τέλος, στα παραπάνω θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να μετονομαστεί η οδός Πειραιώς σε οδό Γιώργη Μανουσάκη, προς τιμήν του μεγάλου ποιητή και όπως είχε προτείνει  τον Φλεβάρη του 2008 ο τότε πρόεδρος του “Συνδέσμου Φιλολόγων” του Νομού Χανίων Κώστας Μουτζούρης.Κατά τη γνώμη μου, η βράβευση της Μάρως Δούκα ανοίγει το δρόμο για την υλοποίηση μιας οφειλόμενης τιμής. Εκτός, εάν ακόμα και σε αυτά τα ζητήματα, χωράνε άλλες προτεραιότητες. Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι της πόλης και οι νεκροί ποιητές δεν έχουν να προσφέρουν πολλά στους μελλοντικούς σχεδιασμούς της δημοτικής διοίκησης Σημανδηράκη αλλάκαι σετμήμα της αντιπολίτευσης που ασχολήθηκε με τη διοίκηση της πόλης.

Αγώνας της Κρήτης (5/7/2022)