Χανιά: Ανοχύρωτη πόλη;

 

(Με αφορμή την απόρριψη αποβλήτων στην παραλία της Παχιάς Άμμου)

Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν είναι η τελευταία που η δημοτική αρχή Σημανδηράκη απαξιώνει τα αιτήματα και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και συγκεκριμένα της περιοχής του Σταύρου Ακρωτηρίου (κατοίκων και φίλων της περιοχής) που διεκδικούν την αποτροπή καταστροφής της παραλίας και τη μεταφορά του υπό κατασκευή αντλιοστασίου λυμάτων. Μάλιστα, η απαξίωση εκφράζεται από μια πολιτική δύναμη που καυχιέται κατά καιρούς ότι οργανώνει τη δράση της σύμφωνα με το γράμμα του νόμου κι ότι αποτελεί πρότυπο ανεκτικότητας και σεβασμού στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτή είναι η τοπική έκφραση της κεντρικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών αναγκών που, ας μην το κρύβουμε, συνεργάζεται στενά με τον Δήμαρχο Χανίων και κάτω από τις αντίστοιχες κατευθύνσεις. Άλλωστε η στήριξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, από το οποίο προέρχεται ο Δήμαρχος, είναι σε όλους/ες μας γνωστή. Με λίγα λόγια, η δημοτική αρχή οργανώνει με όρεξη και σπουδή ένα έγκλημα που θα προκαλέσει σοβαρά και μη αναστρέψιμα περιβαλλοντικά προβλήματα σε μια παραλία με έντονη διάβρωση, με πανέμορφο φυσικό καταφύγιο αλλά και περιοχή ωοτοκίας για την απειλούμενη με εξαφάνιση θαλάσσια χελώνα καρέτα-καρέτα. Η παραλία της Παχιάς Άμμου δεν είναι η μόνη που κινδυνεύει να καταστραφεί.

 

Το άλσος των Αγίων Αποστόλων απειλείται με τσιμεντοποίηση εαν προχωρήσουν τα φαραωνικά σχέδια για τη δημιουργία θεάτρου. Ακόμα, το πρώην Στρατόπεδο Μαρκοπούλου - που άνοιξε κάτω από τη δράση του κόσμου της γειτονιάς, των περιβαλλοντικών και κοινωνικών κινημάτων, της εργαζόμενης πλειοψηφίας και που διεκδικούν τη δημιουργία χώρου πρασίνου - κινδυνεύει με την προσπάθεια να δημιουργηθεί χώρος στάθμευσης που θα συμβάλλει στη μείωση του πρασίνου και στην ραγδαία αύξηση του κυκλοφοριακού φόρτου στην ευρύτερη περιοχή. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα έργα ανάπλασης στο κέντρο, χωρίς πάρκινγκ για τους μόνιμους κατοίκους και με απουσία οποιασδήποτε μελέτης για πράσινο (χαρακτηριστικό παράδειγμα η πλατεία 1866). Και όλα αυτά συμβαίνουν, τη στιγμή που έχει μειώθει πάνω από το μισό πράσινο στην πόλη με τα έργα ανάπλασης στον Δημοτικό Κήπο Χανίων και στις γειτονιές. Ακόμα οι εργατικές γειτονιές βιώνουν σήμερα την εγκατάλειψη (Νέα Χώρα) ενώ οι γειτονιές του κέντρου και της περιφέρειάς του συμπιέζονται στον βωμό της διαμόρφωσης ενός εκτεταμένου τουριστικού τοπίου. Η εξελισσόμενη – καταστροφική για τους κατοίκους – αναδιάρθρωση της πόλης έρχεται σε αυτό το δυσμενές τοπίο να εμπορευματοποιήσει/ιδιωτικοποιήσει κάθε πτυχή της, λεηλατώντας τον δημόσιο χώρο και δημιουργώντας μια αβίωτη καθημερινότητα για τους κατοίκους. Είναι ακόμα ένα δείγμα της πολιτικής αλαζονείας της Δημοτικής Αρχής που προσπαθεί να οικειοποιηθεί τις κατακτήσεις του χανιώτικου λαού.

 

Εχθρός της δημοκρατίας 

 

Η δημοτική αρχή Σημανδηράκη είναι εχθρός της δημοκρατίας, του ανοιχτού διαλόγου, της επικοινωνίας με τους δημότες και τους εργαζόμενους που θα θυμηθεί πάλι στις επόμενες εκλογές. Με αποφάσεις που εξυπηρετούν το τουριστικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο ο Δήμαρχος Χανίων και οι συνεργάτες του κάνουν επίδειξη της αλαζονείας τους σε βάρος των κοινωνικών αναγκών και της προστασίας του περιβάλλοντος με αφορμή την προσπάθεια κατασκευής αντλιοστασίου λυμάτων 40 µέτρα από τη θάλασσα στην παραλία της Παχιάς Άµµου. Σε πλήρη ταύτιση με τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας απολαμβάνουν την πολιτική στήριξη και ενθάρρυνση στα Χανιά, καθώς και με τη βοήθεια του αντιδραστικού νόμου Βορίδη (όριο εκλογής 3%, πλήρης υποβάθμιση Κοινοτικών Συμβουλίων, Αποκεντρωμένη Διοίκηση κ.λπ.) οργανώνουν και επιχειρούν τη φίμωση κάθε αντιπολιτευτικής φωνής με όπλο τους τον αυταρχισμό και εμποδίζοντας τη συμμετοχή των κατοίκων και την όποια πρακτική δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων. Αλλά δεν το πετυχαίνουν.

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν αξίζει στην πόλη των Χανίων μια διοίκηση που καθημερινά δίνει τα διαπιστευτήρια της στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στους υπεύθυνους μιας πολιτικής που δυσχεραίνει τη ζωή των εργαζόμενων σε κάθε τομέα τη δημόσιας ζωής. Δεν αξίζει, για τις παλαιότερες και νεότερες γενιές, μια πόλη τουριστικό και επιχειρηματικό πάρκο για λίγους και αφιλόξενη για τους πολλούς. Άλλωστε δεν είναι μόνο η καταστροφή του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος. Στις περιοχές της Νέας Χώρας, στα Ταμπακαριά, στο Ακρωτήρι (Μαράθι) και στο κέντρο των Χανίων πραγματοποιείται η μεγαλύτερη επιχείρηση εξωραϊσμού (gentrification) των τελευταίων χρόνων στο όνομα του τουρισμού για λίγους και της... αέναης ανάπτυξης που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και τα φερέφωνα της. Μια πόλη παραδομένη στα χέρια των επιχειρηματιών του τουρισμού και του real estate, ακόμα και της Εκκλησίας, που αχόρταγα κυνηγάει το κέρδος σε βάρος κάθε κοινωνικής πρόνοιας μοιραία θα οδηγήσει τους μόνιμους κάτοικους να φύγουν από την πόλη ή να συμβιβαστούν με την φυλακή πολυτελείας που χτίζουν.

 

Αιτήματα και διεκδικήσεις 

 

Μπροστά στα κλειστά μυαλά και στη σιωπή που θέλουν να επιβάλλουν τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα σε αγαστή συνεργασία με την δημοτική αρχή, το καθήκον μας δεν είναι άλλο από την αντίσταση και των αγώνα για μια πόλη των αναγκών μας. Όπως έχω ξαναγράψει, τα κινήματα στην πόλη δεν μπορούν να αγωνίζονται μόνο από θέσεις αντίστασης. Χρειάζεται καθολική υπεράσπιση των εργατικών κα κοινωνικών δικαιωμάτων μας, των ελεύθερων χώρων, του περιβάλλοντος και της δημοκρατίας. Ξεκινάμε από την ιδεολογική μάχη. Η τοπική διοίκηση χρησιμοποιεί κάθε όπλο και εργαλείο για να παρουσιαστεί ως δύναμη αλλαγής, ενσυναίσθησης και δημοκρατίας. Για παράδειγμα δείτε το φετινό Φεστιβάλ Βιβλίου με κεντρικό θέμα «Το σπίτι μας, ο πλανήτης»! Δεν είναι δείγμα του πιο χυδαίου ξεπλύματος που επιχειρεί η δημοτική αρχή Σημανδηράκη για τον εαυτό της τη στιγμή που απαξιώνει τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των Χανιωτών και Χανιωτισσών καταστρέφοντας το περιβάλλον; Δημιουργούν “προσωρινό” χώρο στάθμευσης στο Μαρκόπουλο, κόντρα στη “δημόσια διαβούλευση” που οι ίδιοι διαφημίζουν – θα γίνω δυσάρεστος, δεν υπήρξε ποτέ “δημόσια διαβούλευση” παρά μόνο παρουσίαση έτοιμων σχεδιασμών, και καταστρέφουν τα δέντρα που φύτεψαν οι κάτοικοι της γειτονιάς. Χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο πάνω σ' αυτό; Πρέπει να αναδεικνύουμε τέτοια φαινόμενα.

 

Ακόμα οφείλουμε να στηρίζουμε τα αιτήματα των κατοίκων. Για παράδειγμα και όσον αφορά τις διεκδικήσεις των κατοίκων και των φίλων της παραλίας της Παχιάς Άμμου δεν μπορούμε να μην υποστηρίξουμε την ανάγκη ύπαρξης μονάδας επεξεργασίας λυμάτων στην περιοχή, ωστόσο σε διαφορετικό σημείο καθώς η θέση αυτή είναι ακατάλληλη. Αλλά χρειάζεται να ανοίγουμε διάφορα ζητήματα. Για παράδειγμα, ο Δήμαρχος Χανίων το έχει βάλει σκοπό της ζωής του να αλλάξει τα Χανιά προς το χειρότερο, αυτό είναι το σχέδιο του. Ψάχνει ακόμα να βρει τα περίφημα περιφερειακά πάρκινγκ και καταλήγει να δημιουργεί χώρους στάθμευσης μέσα σε γειτονιές. Αρνείται τις προτάσεις που κάνει η αντιπολίτευση στην τρεχουσα σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου. Παράλληλα καταργεί βασικούς χώρους στάθμευσης (για μόνιμους κάτοικους, άτομα με αναπηρίες και οικογένειες) και ανοίγει νέες θέσεις για τα ξενοδοχεία, με τη βοήθεια του νομικού πλαισίου που έχε φτιαχτεί για να υπηρετεί τους έχοντες και τους φίλους της κυβέρνησης. 

 

Οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες δεν μπορούν παρά να ζητήσουν την παραίτηση του Δημάρχου Χανίων. Όχι, ότι θα το κάνει. Δεν τρέφω τέτοιες αυταπάτες. Αλλά ένα τέτοιο αίτημα μπορεί να δημιουργήσει πίεση και να αποτελέσει μια αφορμή για περαιτέρω ενδυνάμωση της δράσης των τοπικών κινημάτων. Επιπλέον, απαιτείται να τονίζουμε σε κάθε παρέμβαση μας ότι η διοίκηση Σημανδηράκη διαμόρφωσε «το πολιτικό πλαίσιο για να μπορούν παντός είδους επιχειρηματικά συμφέροντα να στήσουν ένα τεράστιο φαγοπότι πλουτισμού, ασυδοσίας, καταπάτησης δημόσιου χώρου και δικαιωμάτων. Μετέτρεψαν τα Χανιά σε φυτώριο σκανδάλων, διαφθοράς και συγκάλυψης (ακίνητη περιουσία του Δημοτικού Γηροκομείου, επαναφορά «άτυπων» δωρεών-έξτρα του νοσηλίου που δίνει ο ΕΟΠΥΥ, Αγ. Σκέπη, κλινική με παρένθετες μητέρες, χρηματισμός ανώτερων αστυνομικών υπαλλήλων κλπ)» όπως αναφέραμε ως δημοτικό σχήμα της Ανταρσία στα Χανιά στην εκλογική μας διακήρυξη. Τέλος, είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε στην ισχυροποίηση του μαζικού κινήματος και την οργάνωση των αγώνων ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων και των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού και του φασισμού, του σεξισμού και του πολέμου. Δεν είναι αποκομμένες αυτές οι μάχες από ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας. Έτσι κι αλλιώς, ο καλύτερος φίλος των Αμερικανών, των ΝΑΤΟικών και των Ισραηλινών δεν ειναι άλλος από τον Δήμαρχο Χανίων που μαζί με την Αντιπεριφέρεια Χανίων, και την Ελληνική Αστυνομία έχουν θεσμοθετήσει ένα καθεστώς ατιμωρησίας και ανεκτικότητας για τους δολοφόνους των ιμπεριαλιστικών επεμβάεων. 

 

Η πολιτική μάχη είναι συνολική. Συνολικά και οργανωμένα, πρέπει να τη δώσουμε. Με εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και βάζοντας τα αντίστοιχα αιτήματα στις απεργίες μας. Πλέον, κάτω από το βάρος των προβλημάτων και της αντιδημοκρατικής εκτροπής, η περίοδος χάριτος τελείωσε για τον Δήμαρχο – αν υπήρχε ποτέ – όπως έσβησε και η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας να παρουσιαστεί ως δύναμη που μαθαίνει από τα “λάθη” της μετά των ιστορικών διαστάσεων απεργιακό συλλαλητήριο για τα Τέμπη στις 28 Φλεβάρη. Οι δημότες το καταλαβαίνουν. Ακόμα και τα τοπικά ΜΜΕ δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσαρέσκεια τους για την πολιτική που ακολουθείται. Ασφαλώς, δεν είναι μία μάχη προσανατολισμένη αποκλειστικά στο πρόσωπο του τωρινού Δημάρχου. Ευθύνη έχουν όλοι όσοι διοίκησαν την πόλη και την περιφέρεια τα τελευταία χρόνια και η σύγκρουση θα είναι με ολόκληρο το καθεστώς που επικρατεί.

 

Η ένωση των τοπικών αντιδράσεων και των κινημάτων από τα κινήματα στέγης (στα Χανιά, πάνω από 150 κατοικίες και επαγγελματικά κτίρια θα βγουν σε πλειστηριασμό) και των δράσεων υπέρ των ελεύθερων χώρων μέχρι για την προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, η κοινή πορεία ενάντια σε μια δημοτική αρχή που ξεπουλάει και καταστρέφει κομμάτι κομμάτι την πόλη και στην κυβέρνηση της καταστροφής είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο. Είναι απαραίτητο. Παράλληλα, κι αυτό εντάσσεται τόσο στην ιδεολογική όσο και στην πολιτική μάχη, χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση για την πόλη που έχουμε ανάγκη ως εργαζόμενοι, γυναίκες, οικογένειες, ατόμα με αναπηρία, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, πρόσφυγες και μετανάστες. Η τοπική Αριστερά και Αναρχία, οι δημοτικές κινήσεις, οι φορείς, οι εργαζόμενοι/ες έχουν να δώσουν αυτό τον αγώνα. Δεν είναι ένας εύκολος δρόμος αλλά και η πόλη των Χανίων, με τέτοια μεγάλη παράδοση αγώνων και δημοκρατίας, δεν μπορεί να μένει ανοχύρωτη μπροστά στις ορέξεις και τα συμφέροντα των λίγων.

 

Ειρηναίος Μαράκης, πρώην δημοτικός σύμβουλος

Χανιά, 5-6/6/2025

 

(Δημοσιεύσεις: Αγώνας της Κρήτης, Χανιώτικα Νέα,

Παρακρητικά, HANIA news)

 

 

Για τη µάχη ενάντια στον ρατσισµό

 » …και τη φασιστική απειλή

 

Φωτογραφία από την αντιρατσιστική πορεία για την Πύλο (Χανιά, 14/6/2024) | Ειρηναίος Μαράκης, ΚΕΕΡΦΑ Χανίων

Κύριε διευθυντά,
η επιστροφή του φύρερ της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου στη φυσική του θέση στη φυλακή ύστερα από απόφαση του Συµβουλίου Εφετών της Λαµίας αποτελεί µια πρώτη νίκη του κόσµου της δηµοκρατικής πλειοψηφίας και του εργατικού κινήµατος. Είναι µια νίκη όλων όσων στάθηκαν απέναντι στη δολοφονική τροµοκρατία των ταγµάτων εφόδου των ναζιστών, οι οποίοι δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκµάν το 2013. Επίσης, νίκη για την οικογένεια και τους φίλους του/της Ζακ Κωστόπουλου-Zackie Oh, την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και το κίνηµα αλληλεγγύης που παλεύουν για δικαιοσύνη από το 2018 αποτελεί η πρόταση του εισαγγελέα για την ενοχή των δυο κατηγορουµένων, στη δίκη σε β’ βαθµό.
Οι νίκες που αναφέρονται παραπάνω δεν είναι οι µοναδικές. Αρκεί να αναφέρουµε την πάνδηµη υποστήριξη της εργατικής τάξης και του αντιπολεµικού κινήµατος στον αγωνιζόµενο παλαιστινιακό λαό και έναντια σε κάθε είδους προπαγάνδα που θέλει το κράτος τροµοκράτη του Ισραήλ να βρίσκεται στην πλευρά των αδύναµων. ∆εν ξεχνάµε ακόµα την πανηγυρική αθώωση των 9 επιζώντων προσφύγων στη δίκη της Καλαµάτας και σχετικά µε το ρατσιστικό έγκληµα στην Πύλο. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι µια νίκη του κινήµατος που στάθηκε στο πλευρό των προσφύγων και έγινε η φωνή των νεκρών και των οικογενειών τους που απαίτησαν να αθωωθούν οι 9, να τιµωρηθεί η κυβέρνηση και το Λιµενικό για το έγκληµα. Αποτελεί ένα ηχηρό χαστούκι στις µεθοδεύσεις του Μητσοτάκη να συγκαλύψει τις δολοφονικές πολιτικές στα σύνορα. Παράλληλα έδωσε βήµα στο αντιφασιστικό κίνηµα και τη Μάγδα Φύσσα και την απαίτηση να γυρίσει ο Μιχαλολιάκος στη φυλακή.
Οι συγκεκριµένες νίκες δίνουν το παράδειγµα για το πώς µπορούµε να έρθουµε σε σύγκρουση µε την ακροδεξιά και τους φασίστες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που παίρνουν θάρρος για να χύσουν το δηλητήριο τους που έρχεται ως αποτέλεσµα των ρατσιστικών πολιτικών της κυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση µε τα ανοίγµατα της στην ακροδεξιά πανικόβλητη µπροστά στην αποµόνωση στην οποία την έβαλε η οργή του κόσµου για τη συγκάλυψη των εγκληµάτων των Τεµπών, της Πύλου και της ∆αδιάς, για την ακρίβεια, την εµπλοκή στους πολέµους, το σεξισµό πριµοδοτεί τις πολιτικές των κλειστών συνόρων, του φράκτη στον Έβρο, της Frontex και του Λιµενικού που πνίγει πρόσφυγες στην Πύλο και σε όλο το Αιγαίο, την εµπλοκή στη σφαγή της Γάζας. Αυτές ακριβώς είναι οι πολιτικές που εκθειάζουν οι φασίστες του AfD και της Λεπέν κι αποτελούν το γόνιµο έδαφος για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς.
Οι αγώνες δεν τελειώνουν εδώ. Θα συνεχιστούν µε ακόµα µεγαλύτερη ένταση αµέσως µετά τις Ευρωεκλογές. Η πρόσφατη ψευδεπίγραφη νοµιµοποίηση µεταναστών για να εισαχθούν φτηνά εργατικά χέρια στις Μανωλάδες και στη βιοµηχανία τουρισµού δεν µπορεί να κρύψει τις ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα που γέµισαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κόρινθο και την Αµυγδαλέζα µε χιλιάδες εργάτες µετανάστες χωρίς χαρτιά που τους προορίζουν για απέλαση. Την ίδια ώρα, έχουν πυκνώσει τα κρούσµατα ρατσιστικής εργοδοτικής βίας, ιδιαίτερα σε βάρος διανοµέων.
Ήρθε η ώρα να συγκρουστούµε µε τις ρατσιστικές πολιτικές των κλειστών συνόρων, της ισλαµοφοβίας, του εγκλεισµού προσφύγων και µεταναστών σε καµπ-φυλακές, απαιτώντας ανοιχτά σύνορα, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες και νοµιµοποίηση όλων των µεταναστών χωρίς αποκλεισµούς. Να απαιτήσουµε να τιµωρηθούν οι ένοχοι του Λιµενικού για το ναυάγιο της Πύλου. Να βρεθούµε απέναντι σε όσους µετράνε τις περιουσίες τους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Απέναντι σε µια αστυνοµία που δολοφονεί από τα σύνορα µέχρι τη Γλάδστωνος. Απέναντι σε µια κυβέρνηση και ένα σύστηµα που εντείνει το σεξισµό και την οµοφοβία οπλίζοντας δολοφόνους σαν αυτούς της Γλάδστωνος, γυναικοκτόνους και φασίστες. ∆υναµώνουµε την καµπάνια για την αποµόνωση των ορφανών της Χρυσής Αυγής στηρίζοντας τη µάχη στο Εφετείο για πιο σκληρές ποινές στους δολοφόνους του Φύσσα και του Λουκµάν.
Να µαυρίσουµε τη Νέα ∆ηµοκρατία στις Ευρωεκλογές, να ανοίξουµε το δρόµο για την ανατροπή της. Να βάλουµε τις ζωές µας πάνω από τα κέρδη τους και να ενισχύσουµε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανατρεπτική Συνεργασία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΚΕΕΡΦΑ βρέθηκαν σε όλους τους µικρούς και µεγάλους αγώνες και τις κινητοποιήσεις. Ο αντικαπιταλιστικός, αντιρατσιστικός, αντιφασιστικός, αντιπολεµικός λόγος της, η σαφής και ριζική αντίθεσή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου, της φτώχειας και του πολέµου, η µαχητική παρουσία των αγωνιστών/τριών της στα κινήµατα των εργαζόµενων και της νεολαίας, ενοχλεί το σύστηµα και τα ακροδεξιά δεκανίκια του που µόνο στο σκοτάδι ξέρουν να δρουν. Να βρεθούµε όλοι, όλες και όλ@ στην αντιρατσιστική κινητοποίηση στον ένα χρόνο από το ναυάγιο της Πύλου, στις 14 Ιούνη µε συλλαλητήριο, στην Πλατεία Αγοράς, στις 7 µ.µ., όπως και σε άλλες πόλεις και έξω από τις ελληνικές πρεσβείες.

Ειρηναίος Μαράκης,
πρώην δηµοτικός σύµβουλος της Ανταρσία στα Χανιά – Αντικαπιταλιστική Αριστερή Κίνηση για την Ανατροπή, µέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΚΕΕΡΦΑ

 

Χανιώτικα Νέα, Σάββατο 8 Ιουνίου, 2024

Επιστολή: Με τις γυναίκες και την εξέγερση στο Ιράν

 

Κύριε Διευθυντά,

Είναι η μαντίλα (το χιτζάμπ) σύμβολο καταπίεσης; Είναι οι θρησκείες θεσμοί καταπίεσης; Στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου το 2011 δεν συμμετείχαν κάποιοι πεφωτισμένοι άθεοι και αντικληρικαλιστές αλλά άνθρωποι της εργατικής τάξης της Αιγύπτου που κάνοντας πέρα τις θρησκευτικές τους διαφορές αγωνίστηκαν από κοινού ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι χριστιανοί εργάτες έκαναν αλυσίδα προστασίας στους μουσουλμάνους αδερφούς τους την ώρα της καθιερωμένης προσευχής.

Στο Ιράν, με αφορμή τη σύλληψη και δολοφονία της 22χρονης ΜαχσάΑμινί από την «αστυνομία ηθών» επειδή δεν φορούσε «σωστά» το χιτζάμπ στο κεφάλι (δυο τρεις ανέμελες τούφες μαλλί είχαν εμφανιστεί στο κεφάλι της, για τέτοιο «έγκλημα» μιλάμε) ξεσηκώθηκε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή να κόβουν τα μαλλιά τους και καίνε τα χιτζάμπ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Οφείλουμε να είμαστε μαζί με αυτές τις γυναίκες που δίνουν τον κοινό αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση της Τεχεράνης μαζί με γυναίκες που φορούν το χιτζάμπ αλλά και με άντρες που κάνουν το σώμα τους ασπίδα μπροστά στις πλαστικές σφαίρες των δυνάμεων ασφαλείας. Χωρίς ναι μεν, αλλά. Και κυρίως χωρίς να αναπαράγουμε την προβληματική αντίληψη ότι άξιοι για την απελευθέρωση είναι μόνο όσοι/ες/@ ακολουθούν συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς. Αλλιώς, εύκολα, θα πέσουμε στην παγίδα της ισλαμοφοβίας και του σεξισμού. Εάν διεκδικούμε, ή έστω οφείλουμε να το κάνουμε, ανοιχτά σύνορα για όλες τις προσφύγισσες και τα προσφυγόπουλα, ανεξάρτητα εάν φορούν ή όχι τη μαντίλα, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να διαφέρουμε σε αυτή την περίπτωση.

1. 8 Μάρτη 1979, διαδήλωση γυναικών στην Τεχεράνη.

2. Διαδήλωση γυναικών ενάντια στη δολοφονία της Μαχσά Αμινί.

Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε ένα ιστορικό παράδειγμα από την εποχή της δικτατορίας του Σάχη στο Ιράν. (Τον είχαν φέρει στην εξουσία το 1953 οι ΗΠΑ και η Βρετανία με ένα πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρωθυπουργό Μοσαντέκ ο οποίος είχε τολμήσει να εθνικοποιήσει τη πετρελαϊκή βιομηχανία). Από τη δικτατορία του κέρδιζαν οι μεγάλες επιχειρήσεις που «διαπλέκονταν» με την αυλή. Την «τάξη» την εξασφάλιζε η SAVAK μια από τις πιο άγριες μυστικές αστυνομίες. Ολα αυτά καλυμμένα με δημοκρατικό προσωπείο. Λειτουργούσε ένα ψευτοκοινοβούλιο, με δυο κόμματα που και τα δυο τα είχε ιδρύσει ο Σάχης. Το πιο καταπιεστικό καθεστώς περνούσε νόμους που απαγόρευαν στις γυναίκες να φοράνε τις παραδοσιακές ισλαμικές μαντήλες στις δημόσιες υπηρεσίες στο όνομα της προόδου και των δικαιωμάτων. Το 1967 τους είχε παραχωρήσει και το δικαίωμα ψήφου… Αυτό ως μία μικρή αλλά απαραίτητη υπενθύμιση για όσους και όσες διαβάζουν επιλεκτικά τις εξελίξεις μετά την εξέγερση στο Ιράν.

Ειρηναίος Μαράκης

(Με στοιχεία από την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη και το περιοδικό Ατέχνως)

Αγώνας της Κρήτης (29/9/2022) 

Άποψη: Προτεραιότητες

 

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Η Χανιώτισσα συγγραφέας Μάρω Δούκα βραβεύτηκε για την προσφορά της στον πολιτισμό με το χρυσό μετάλλιο της πόλης. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα κορυφαίο γεγονός και για μια τιμή προς την Μάρω Δούκα που έπρεπε να γίνει. Η βράβευση της πραγματοποιήθηκε τοΣάββατο 2/7 στο πλαίσιο του,ιδιαίτερα επιτυχημένου, 1ου Φεστιβάλ Βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά. “Ο Δήμος Χανίων τίμησε τη Μάρω Δούκα για τη συνολική διαχρονική της προσφορά. Με πολλή συγκίνηση την παρακολουθήσαμε και διδαχθήκαμε από αυτήν”, τόνισε σε σχετική δήλωση του ο Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης.

Με αφορμή τη συγκεκριμένη δήλωση θα ήθελα να κάνω μια σύντομη παρατήρηση. Δεν ξέρω τι ακριβώς διδάχθηκε από τη Μάρω Δούκα ο Δήμαρχος αλλά γνωρίζω ότι ακόμα δεν έχει κατασκευαστεί ο οδηγός όδευσης τυφλών στην οδό Σήφακα (Μαχαιράδικα). Αλλά ακόμα και να κατασκευαστεί, δεν θα είναι εξυπηρετικός γιατί η χάραξη δεν ολοκληρώνεται. Σταματάει στην οδό Δασκαλογιάννη η οποία οδηγεί στο λιμάνι των Χανίων και στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης όπου πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ(οι κάτοικοι ή οι επισκέπτες του καλοκαιριού που έχουν εικόνα της πόλης θα καταλάβουν πιο εύκολα τι εννοώ). Εκείδεν υπάρχουν ούτε πεζοδρόμια, ούτε διάβαση τυφλών παρά μόνο αυτοκίνητα και μηχανάκια που δυσχεραίνουν την πρόσβαση στο λιμάνι. Συνολικά το έργο στην οδό Σήφακαείναι ιδιαίτερα προβληματικό. Συνεπώς εάν κάτι διδάχθηκε ο Δήμαρχος ας αναλάβει την πρωτοβουλία να ολοκληρωθεί το έργο. Είναιτο λιγότερο που μπορεί να κάνει και σχετικά μ’ έναέργο που προκάλεσε σωρεία προβλημάτων στην πόλη. Και ας φροντίσει την επόμενη φορά οι παρεμβάσεις στο δρόμο και στους δημόσιους χώρους να έχουν στο επίκεντρο τους τον άνθρωπο. Ούτε τους διάφορους εργολάβους, ούτετην τουριστική ανάπτυξη, ούτε την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ναι, ξέρω. Δεν πρόκειται να γίνει.

Τέλος, στα παραπάνω θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να μετονομαστεί η οδός Πειραιώς σε οδό Γιώργη Μανουσάκη, προς τιμήν του μεγάλου ποιητή και όπως είχε προτείνει  τον Φλεβάρη του 2008 ο τότε πρόεδρος του “Συνδέσμου Φιλολόγων” του Νομού Χανίων Κώστας Μουτζούρης.Κατά τη γνώμη μου, η βράβευση της Μάρως Δούκα ανοίγει το δρόμο για την υλοποίηση μιας οφειλόμενης τιμής. Εκτός, εάν ακόμα και σε αυτά τα ζητήματα, χωράνε άλλες προτεραιότητες. Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι της πόλης και οι νεκροί ποιητές δεν έχουν να προσφέρουν πολλά στους μελλοντικούς σχεδιασμούς της δημοτικής διοίκησης Σημανδηράκη αλλάκαι σετμήμα της αντιπολίτευσης που ασχολήθηκε με τη διοίκηση της πόλης.

Αγώνας της Κρήτης (5/7/2022) 

Γιάνης Κορδάτος: Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (απόσπασμα, 1924)

 

Γράφει και επιμελείται ο Ειρηναίος Μαράκης

Στις μέρες που ο εθνικισμός και η πολεμοκαπηλία προσπαθούν να τραβήξουν το πολιτικό κλίμα και την συζήτηση προς τα (άκρο)δεξιά με προφανή στόχο να αποπροσανατολίσουν την εργαζόμενη πλειοψηφία από τα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας (που μέσα σε αυτά είναι και η εναντίωση στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, ξεκινώντας από την πολεμοκαπηλία της «δικής μας» αστικής τάξης), η πολιτική ενεργοποίηση προς την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η μελέτη της ιστορίας, η οποία μπορεί να μας προετοιμάσει αλλά και να μας προϊδεάσει για τη συνέχεια, αποτελούν ύψιστο καθήκον για όλες και όλους που στρατεύονται προς αυτή την κατεύθυνση.

Στις συζητήσεις αυτών των ημερών και με αφορμή την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας βλέπουμε να επανέρχονται και οι πατριωτικοί-εθνικιστικοί μύθοι περί του προαιώνιου εχθρού, δηλαδή του Τούρκου, που πάντα επιβουλεύονταν την εδαφική μας ακεραιότητα, τα ιερά και τα όσια μας, την ελευθερία μας, αναφέροντας ως κορυφαία παραδείγματα την Άλωση της Κωνσταντινούπολης αλλά και την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με σκοπό να αναπαράγουν μια ξεπερασμένη ιστορικά εικόνα, αυτή της μονίμως αμυνόμενης από τα αρχαία χρόνια «μικράς αλλ’ εντίμου Ελλάδος (1)»…

Η συμβολή του μαρξιστή ιστορικού Γιάνη Κορδάτου

Ο Γιάνης Κορδάτος, αυτοδίδακτος αλλά πολυγραφότατος ιστορικός, ιδρυτικό στέλεχος της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος – Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, του οποίου διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920-1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922-1924) ο οποίος αποχώρησε το 1927 από το ΚΚΕ διαφωνώντας διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία, συνεχίζοντας ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ (φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά) μας δίνει μια πρώτη σοβαρή ανάλυση για το τι συνέβη με το βιβλίο του «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821». Το επίσημο ελληνικό κράτος καθώς και η Ιερά Σύνοδος καταδίκασαν άμεσα το βιβλίο ενώ παράλληλα κατασκεύασαν και «μελέτες» για να αντικρούσουν τα συμπεράσματά του, εκφοβίζοντας τη νεολαία της εποχής ώστε να μη διαβάσει ο συγκεκριμένο έργο. Σύμφωνα με τον Κορδάτο, ο λόγος της δίωξης του ήταν ότι «πήρε ένα θέμα από τα σπουδαιότερα της Νεοελληνικής μας Ιστορίας και το εξήτασε με τη μέθοδο του ιστορικού υλισμού.»

Ο Κορδάτος υποστηρίζει λοιπόν, ότι στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο, «αυτό που λέμε έθνος σήμερα δεν υπήρχε…Το έθνος είναι φαινόμενο των νεώτερων χρόνων, ένα ιστορικό φαινόμενο που έχει την αφετηρία του στο τέλος του μεσαίωνα, όταν η φεουδαρχία άρχισε να κλονίζεται και η αστική τάξη άρχισε να ανεβαίνει». Σύμφωνα με τον Κορδάτο το 1821 ήταν μια αστική επανάσταση που έγινε με σημαία της το έθνος. Στα τέλη του 18ου αιώνα η ελληνική αστική τάξη είχε να επιδείξει σημαντικά βήματα. Οι έμποροι του «παροικιακού ελληνισμού» πλούτιζαν, οι εφοπλιστές έπαιζαν βασικό ρόλο στις εμπορικές μεταφορές και σε μια σειρά περιοχές άρχιζε να ανθίζει η βιοτεχνική παραγωγή ενώ κι η αγροτική οικονομία αρχίζει να συνδέεται με το εμπόριο. Αυτή η ανερχόμενη αστική τάξη, όπως και άλλες αντίστοιχες στον χώρο των Βαλκανίων, ασφυκτιούσαν στα δεσμά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μιας ιδιόμορφης φεουδαρχικής κοινωνίας – τους αρμούς της οποίας κατέτρωγαν σιγά σιγά οι καπιταλιστικές σχέσεις που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό της. Η οθωμανική διοικητική μηχανή με τον Σουλτάνο στην κορυφή της κρατούσε τα ηνία – μαζί με την Εκκλησία, το Πατριαρχείο, που ήταν θεσμός του οθωμανικού κράτους και σκληρός εκμεταλλευτής των χριστιανικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ είχε αφορίσει και τον Ρήγα Φεραίο αλλά και την επανάσταση του 1821. Και δεν ήταν μόνο η εκκλησία δίπλα στον Σουλτάνο. Γράφει πάλι ο Κορδάτος: «Δεν ήταν τόσο ο Τούρκος αγάς που ερχόταν σε επαφή με τον αγρότη, ούτε ο σούμπασης, ήταν ο χριστιανός προύχοντας και ο δεσπότης που, με το να είναι με την τουρκικήν εξουσίαν, με χίλιους δυο τρόπους έγδυναν τον ραγιά γεωργό και δουλευτή».

Στο σύντομο απόσπασμα που δημοσιεύουμε στη συνέχεια από το βιβλίο του Γιάνη Κορδάτου, μπορούμε να δούμε καθαρά ένα μικρό μέρος της επιστημονικής αποδόμησης των εθνικιστικών μύθων περί της απελευθέρωσης από τον προαιώνιο εχθρό και της κοινής πορείας πλουσίων και φτωχών προς την εθνική αναγέννηση.:

[…] «Αλλ’ εάν κατωρθώθη ο ελληνικός αγών να πάρει ένα τέλος και να ελευθερωθεί μία γωνία της Ελλάδος, ο εσωτερικό αγών έμεινε ημιτελής. Παρ’ όλον το σάρωμα της καποδιστριακής δικτατορίας και την δημοκρατικήν συνείδησιν της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αι λεγόμεναι προστάτιδες δυνάμεις επέβαλαν εις τον καθημαγμένον ελληνικόν λαόν την μοναρχίαν. Χωρίς καν να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, αι τρεις δυνάμεις, με την πρωτοβουλίαν της Αγγλίας, έστειλαν εις την Ελλάδα τον νεαρόν πρίγκηπα της Βαυαρίας Όθωνα, ο οποίος ήτο γνωστός βλάξ. Και εις την περίστασιν αυτήν, η αγγλική πολιτική έδειξε όλην την αισχρότητά της. ο εν Ελλάδι διπλωματικός της αντιπρόσωπος Ντώκινς ήτο ο ουσιαστικός κυβερνήτης. Έργον του ήτο, όχι μόνον να εξουδετερώσει την ρωσικήν επιρροήν, αλλά και να εγκαινιάσει νέαν περίοδον απολυταρχίας.

»Ο ελληνικός λαός έπρεπε να μη σηκώσει κεφάλι. Ο λόρδος Πάλμερστον έβαλε τας βάσεις της πολιτικής του Φόρεϊν Όφφις απέναντι της Ελλάδος, που επί εκατό και παραπάνω χρόνια ακολουθείται πιστά από τους διαδόχους του. Η Ελλάς πρέπει να είναι συγκεκαλυμένον προτεκτοράτο της Αγγλίας και ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Πρέπει να ευρίσκεται εις την κατάστασιν του ημιαποίκου. Έτσι, με την ηθικήν και υλικήν βοήθειαν του τσάρου, των Άγγλων πλουτοκρατών και των Γάλλων αντιδραστικών, οι Έλληνες τσιφλικάδες, αστοί και Φαναριώτες, που πήραν την εξουσίαν στα χέρια τους, όταν δημιουργήθηκε το μικρόν ελεύθερον Ελληνικόν Κράτος, όσο κι αν τσακώνονταν και τρώγονταν πάνω στο μοίρασμα της πολιτικής εξουσίας, όλην των την προσοχή και δραστηριότητα την εσυγκέντρωσαν εις το πώς μέσα εις το νέον βασίλειον θα κρατήσουν τας λαϊκάς μάζας υποχειρίους των, δια να μπορούν να τας καταπιέζουν και να τας εκμεταλλεύονται. Έτσι, ως τα σήμερα, εσυνεχίσθη η οικονομική υποδούλωσις και αποστράγγισις του λαού και την θέσιν των Τούρκων μπέηδων, αγάδων και πασάδων, την επήραν αυτοί, που είχαν γίνει το ίδιο όπως και οι Τούρκοι κατακτηταί, ληστές και γδύστες, μαζί με τους ξένους δανειστές μας. Από το 1823 ως τα τώρα το ξένον κεφάλαιον, έχοντας τοποτηρητάς και εντολοδόχους του εις την χώραν μας τους αστοτσιφλικάδες, εγύμνωσε κάθε ικμάδα του τόπου, ελήστευσε τον λαόν και έκράτησε την χώραν καθυστερημένην, δια να μπορεί να μας μεταχειρίζεται ως αποίκους.

»Όταν κανείς έχει υπ’ όψιν του το τί έγινε κατά το διάστημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος από την άρχουσα τάξιν και τί επηκολούθησεν κατόπιν, εξάγει το συμπέρασμα, που το επικυρώνουν τα αδιάψευστα γεγονότα, ότι η Επανάστασις του 1821 επροδόθη, όχι μόνον από τους κοτζαμπάσηδες και Φαναριώτες, αλλά και από τους αστούς. Αυτή είναι η μόνη ιστορική αλήθεια.»

Σημειώσεις:

• Την παραπάνω φράση την εντοπίζουμε στην επιστολή του Γεωργίου Α. Βλάχου προς την Όλγα, χήρα του Γεωργίου Α΄, που επιστρέφει στην Ελλάδα τις παραμονές των (τότε) εκλογών (Καθημερινή, 12 Οκτωβρίου 1920):

Και επειδή εμεγαλύνθη η εθνική μας οικοδομή, διηρέθει το εσωτερικόν της εις Πρυτανείον και Δεσμωτήρια, εις αυθέντας και δούλους, εις διώκοντας και διωκόμενους, εις θύτας και θύματα. Και εκυριάρχησε υπό την στέγην της το ψεύδος και η συκοφαντία και η Αδικία και η Κλοπή και η Βία του ισχυρού κατά του αόπλου και η ιταμή των κρατούντων κατά της ελευθερίας των πολιτών επιβουλή.

Ω Συ. Η Οποία ωνειρεύθης, μαζί με τας περασμένας γενεάς, την Ελλάδα Μεγάλη, […], θα ησθάνθης κάποτε την βλάσφημον ευχήν «της μικρά αλλ’ εντίμου Ελλάδος»· θα ενοστάλγησες ίσως, όπως ημείς, την καλήν εποχήν, όπου τα σύνορά μας ήσαν στενά, αλλ’ απέραντος η αγάπη των Ελλήνων προς την Ελλάδα, κατά την οποίαν δεν εφθάναμεν εις τον Βόσπορον, αλλά δεν εδολοφονούμεθα εις τους δρόμους της πρωτευούσης, κατά την οποίαν ήτο μικρά η Ελλάς, αλλά πατρίς των Ελλήνων, και όχι μεγάλη, αλλά φέουδον ξενικόν …

(περισσότερα στο: http://axia-logou.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8.html)

Το βιβλίο του Γιάνη Κορδάτου «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» μπορείτε να το διαβάσετε online στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.scribd.com/document/51403346/%CE%9A%CE%9F%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%A3-%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3-%CE%97-%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%A3%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%97%CE%A3

Αγώνας της Κρήτης (23/3/2018)