Συνέντευξη του Λεωνίδα Μαριδάκη: «Απ’ όλα είναι ο τραγουδιστής, ο τραγουδοποιός, ο συνθέτης. Και διασκεδαστής, και πολιτικό ον και άνθρωπος με ένα καλλιτεχνικό όραμα»

 

Συνέντευξη: Ειρηναίος Μαράκης

H «Βάρκα στο σπίτι» (Μετρονόμος/2018) είναι η νέα, τρίτη κατά σειρά, δισκογραφική δουλειά του τραγουδοποιού Λεωνίδα Μαριδάκη, μετά το «Αβάδιστα» (Universal/2006 σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη) και το «Σε βάθος δρόμου» (Μετρονόμος/2010). Ο δίσκος περιλαμβάνει 11 τραγούδια – στιγμιότυπα της ζωής μας που εμπνέονται από την καθημερινότητα, το όνειρο και την επιθυμία για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο ενώ συνομιλούν παράλληλα με παιδικούς ήρωες όπως τη Μαίρη Πόππινς ή το Ντρούπι, ταξιδεύει σε σεκάνς ονείρων με την «Βάρκα στο σπίτι», την «Αστυπάλαια», το «Κάποτε στη Ράδα», φωτίζει την ομορφιά και την προσδοκία της κάθε στιγμής με χορευτική διάθεση στα: «Έρωτας ή τίποτα», «Κόκκοι καφέ», «Βόλτα στο Θησείο», «Δε γουστάρω άλλα πλάνα», «Ο Δαίμων του Τυπογραφείου» κ.α.

Είναι ένας δίσκος βιωματικός και ονειρικός με έντονη ταξιδιάρικη ή και νοσταλγική διάθεση όπου ο Λεωνίδας Μαριδάκης υπογράφει τη μουσική και ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, ενώ υπάρχουν και τρία ντουέτα με το Σπύρο Γραμμένο, τον Αργύρη Λούλατζη και τη Δανάη Μπότικ. Τους στίχους υπογράφουν οι: Μάνος Ελευθερίου, Φωτεινή Λαμπρίδη, Νικόλ Κατσάνη, Πάνος Αντωνάτος, Μάρκος Μαριδάκης, Ειρήνη Σουργιαδάκη και ο ίδιος ο τραγουδοποιός, ο οποίος έχει κάνει και την ενορχήστρωση με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών που συμμετέχουν.

Συναντήσαμε τον Χανιώτη δημιουργό το πρωί της Δευτέρας 3/9 στο «Ακταίον Theory Cafe Bar» στο Κουμ Καπί, όπου λίγες μέρες πιο πριν (31/8/2018) είχε πραγματοποιήσει μια ακόμα ζωντανή καλοκαιρινή, εμφάνιση με ιδιαίτερο νοσταλγικό και χαρούμενο κλίμα με δικά του τραγούδια αλλά και με ενδιαφέρουσες διασκευές σε γνωστά τραγούδια (πχ του Τσιτσάνη), όπου δίπλα από τη θάλασσα και τη γαλήνη του χανιώτικου πρωινού μιλήσαμε για τη νέα του δισκογραφική δουλειά, για τις συνεργασίες του, για τη μουσική που γράφει για το θέατρο καθώς και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα.

ΕΡ.: Ας ξεκινήσουμε λέγοντας λίγα πράγματα σχετικά με την καινούργια σου δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «Βάρκα στο σπίτι» που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τον Μετρονόμο. Τι θέλει να παρουσιάσει στους ακροατές και πόσο διαφορετική είναι σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σου (Αβάδιστα, Σε βάθος δρόμου);

Λεωνίδας Μαριδάκης: Καλά το παρατήρησες, αυτή η δουλειά είναι πιο βιωματική από τις προηγούμενες, περιέχει τη χαρμολύπη και τις εμπειρίες από τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Περιέχει τα χαστούκια της ζωής αλλά και όλες τις εφεδρείες της χαράς που ξοδεύτηκαν για να ξανασταθούμε όρθιοι. Κάπως έτσι την ένιωσα αυτή την πορεία προς την έκδοση του δίσκου. Από το πολιτικό «Φταίει ο Ντρούπι» στην ταξιδιάρικη «Αστυπάλαια» και από εκεί στο υπαρξιακό «Βάρκα στο σπίτι»… Η μουσική σε αυτό το δίσκο ακολουθεί τη ζωή.

ΕΡ.: Το «Βάρκα στο σπίτι» είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος. Αλλά ακούγοντας τον δεν μπορείς να εντοπίσεις προβλήματα συνοχής που ίσως να είναι και λογικό να δημιουργηθούν μέτα από μια τέτοια σύμπραξη. Πόσο δύσκολο ήταν τελικά να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό και να έχουμε ένα δίσκο που δεν κουράζει τον ακροατή;

Λ.Μ.: Αν και έχω σπουδάσει μουσική αυτό που εμπιστεύομαι περισσότερο από οτιδήποτε όταν γράφω είναι η αίσθηση μου. Πώς νιώθω να πατάει το υλικό μέσα μου. Αν έχει ενέργεια, αν έχει ροή, αν αφηγείται κάτι παρασέρνοντάς μας σε ένα ταξίδι. Στην εποχή μας νομίζω έχουμε εξοικειωθεί αρκετά με όλες τις φόρμες τραγουδιού. Από τα παραδοσιακά μέχρι τα λαϊκά, τα ποπ, τα σουίνγκ που είναι και στη μόδα τώρα αλλά και οι πιο συναισθηματικές έντεχνες μπαλάντες. Όλα υπάρχουν και έχουν το κοινό τους. Εγώ τη δική μου μουσική θα την χαρακτήριζα σαν ένα ρυθμικό, «χαρούμενο» έντεχνο με στιγμές συγκίνησης και λόγια που λένε ιστορίες. Πολύτιμοι συνοδοιπόροι μου σε αυτό οι στιχουργοί, οι μουσικοί αλλά και οι τραγουδοποιοί Σπύρος Γραμμένος και Αργύρης Λούλατζης που ήρθαν και μοιραστήκαμε από ένα τραγούδι.

ΕΡ.: Μίλησε μας λίγο για τη γνωριμία και τη συνεργασία σου με τον ποιητή, στιχουργό και συγγραφέα Μάνο Ελευθρίου που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας.

 Λ.Μ.: Είμαι πολύ τυχερός που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Έγινε το 2011 όταν ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο και με κάλεσε για συνέντευξη στην εκπομπή του στον Αθήνα 9.84 fm. Τις επόμενες ημέρες μου προτείνει ραντεβού για έναν καφέ και στη διάρκεια της κουβέντας μας, μου έδωσε στίχους του προς μελοποίηση. Μου πήρε κάποιον χρόνο να νιώσω και να γράψω τη μουσική τους αλλά τελικά νομίζω τα κατάφερα. Λίγους μήνες μετά την έκδοση του cd μου ο Μάνος έφυγε από κοντά μας. Θα θυμάμαι για πάντα τη γενναιοδωρία του προς τους νέους και το χιούμορ του. Πρώτη φορά από την εκπομπή του ακούστηκε τραγούδι μου, από τα καινούργια, στα fm της Αθήνας.

ΕΡ.: Εκτός από την δισκογραφική παρουσία σου καθώς και τις ζωντανές εμφανίσεις σου γράφεις και μουσική για το θέατρο. Το χανιώτικο κοινό είχε μάλιστα τη δυνατότητα αυτό το καλοκαίρι να γνωρίσει και αυτή την πλευρά σου. Τι σημαίνει το θέατρο για σένα και κυρίως πως επηρεάζει την μουσική πορεία σου;

Λ.Μ.: Η μουσική για το θέατρο μου έχει δώσει την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, να μπω στον κόσμο τους και να συμπράξω με τους ήχους μου σε αυτή την θαυμάσια τέχνη. Από τα πρώτα έργα που έκανα μουσική εδώ στα Χανιά μέχρι την κορύφωση τη σεζόν 2014-15 που έγραψα τη μουσική σε 11 θεατρικές παραστάσεις σε μικρά και μεγάλα θέατρα, νιώθω αυτή την ενασχόληση μου σαν μια περιπέτεια -να πλάθω τις ατμόσφαιρες με πολύ διαφορετικά μέσα, όργανα, ενορχηστρώσεις προσπαθώντας να δώσω και εγώ από τη μεριά μου τον «αέρα» στους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη για να ξετυλίξουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Έχω συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Παλούμπης, ο Σάββας Στρούμπος, ο Νίκος Χατζόπουλος, Βασίλης Νικολαΐδης, ο Κωστής Καπελώνης, η Λίλλυ Μελεμέ, η Μαριτίνα Πάσσαρη, τη Μαρώ Τριανταφύλλου, τη Μαρινέλλα Βλαχάκη και άλλους, σε πάνω από 40 παραστάσεις μέχρι τώρα. Το να γράφω μουσικές για το θέατρο μου πάει. Πάντα νιώθω ιδιαίτερη χαρά όταν χτυπάει το τηλέφωνο για να μου ζητηθεί μια τέτοια συνεργασία.

ΕΡ.: Επάγγελμα, λειτούργημα ή απλά ευχαρίστηση; Τι είναι ή τι δεν είναι ο τραγουδιστής και μάλιστα σε μια εποχή έντονης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης;

Λ.Μ.: Απ’ όλα είναι ο τραγουδιστής, ο τραγουδοποιός, ο συνθέτης. Και διασκεδαστής, και πολιτικό ον και άνθρωπος με ένα καλλιτεχνικό όραμα. Απλά κατά την γνώμη μου όπως και να ασκεί την τέχνη του καλό θα είναι να μην ξεχνάει όσο μπορεί να είναι και προσωπικές οι επιλογές του. Όχι μόνο διεκπεραιωτικές. Έτσι θα νιώθει μέσα του αυτή τη ζεστασιά και την ομορφιά της μουσικής και όλα θα έχουν πάντα ένα νόημα. Εγώ ζω από τη μουσική και το τραγούδι τα τελευταία 13 χρόνια. Είναι ένας δρόμος δύσκολος αλλά και όμορφος.

ΕΡ.: Μία τελευταία αλλά πολύ σημαντική ερώτηση. Μπορούν η μουσική, η ποίηση και η τέχνη γενικότερα να αλλάξουν τον κόσμο;

Λ.Μ.: Το πιο σωστό είναι πως αλλάζουν μαζί με τον κόσμο. Μπορούν να δώσουν ένα «βάθος» στον κόσμο αυτό, να μας συγκινήσουν, να μας ξεσηκώσουν, να διαπαιδαγωγήσουν. Μπορούν όμως και να μας παρηγορήσουν, να μας ψυχαναλύσουν, να μας φέρουν εν τέλη κοντά τον έναν στον άλλον. Και έτσι, ναι. Ο κόσμος γίνεται καλύτερος.

Αγώνας της Κρήτης (10/9/2018)

El3ven: Η χειροποίητη μουσική της Φένιας Χρήστου

 

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Άλλη μια πολύ όμορφη μουσικοποιητική βραδιά με τη μουσικό Φένια Χρήστου στον υπέροχο αίθριο χώρο του θεάτρου Κυδωνία στα Χανιά είχαμε την τύχη να απολαύσουμε το βράδυ της Δευτέρας στις 16 Ιουλίου. Γνώριμη πια φίλη τόσο του θεάτρου Κυδωνία, όσο και της πόλης μας, απλόχερα μας πρόσφερε μια βραδιά γεμάτη με ποίηση και μουσική που πιστεύω ότι σηματοδοτεί την αφετηρία για ένα πολύ όμορφο μουσικό και ποιητικό ταξίδι στη συνέχεια.

Η βραδιά χωρισμένη σε δύο μέρη, ξεκίνησε με την ακρόαση, πρώτη πανελλαδικά στην πόλη μας, του δίσκου El3ven της Φένιας Χρήστου (κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο) στον εσωτερικό χώρο του θεάτρου ενώ στο δεύτερο μέρος, στον αίθριο χώρο και στο απλό και λιτό σκηνικό της παράστασης «Άγγελε μου» του Χένρι Νέιλορ που παρουσιάζεται αυτό το καλοκαίρι, συνέχισε με την παρουσίαση των μελοποιήσεων της πάνω σε ποιητικές δημιουργίες του Άγγελου Σικελιανού και του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη καθώς και των Χανιωτών ποιητών Λεωνίδα Κακάρογλου, Κώστα Κουτσουρέλη, Ελένης Μαρινάκη κ.α.

Μια απαιτητική διαδικασία μουσικής μύησης

Ο δίσκος της Φένιας Χρήστου αποτελείται από 12 συνθέσεις: 6 ορχηστρικά κομμάτια, δύο μελοποιήσεις ποιημάτων του Καβάφη (Σύγχυσις, Τρόμος) και 4 τραγούδια, πάνω στα οποία δούλεψε εντατικά για πέντε χρόνια, από τις ενορχηστρώσεις μέχρι την παραγωγή. Η ίδια η δημιουργός στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου αναφέρει ότι «Το El3ven αποτελεί μία βαθιά προσωπική καταγραφή του τρόπου αντίληψής μου μέσω του ήχου. Η σύλληψη αυτής της ιδέας ήρθε το 2011-2013 και εξελίχθηκε σταδιακά μέσα στα χρόνια. Η φιλοσοφία μου απέναντι στα πράγματα, δε συμφωνεί με το εφήμερο, το βιαστικό. Η δημιουργία είναι περισσότερο μια διαδικασία: μια γέννα άλλοτε επίπονη, δύσκολη, βασανιστική, όπως ο «Τρόμος», κι άλλοτε ανακουφιστική, όπως το «Μηδέν».»

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Θα συμπληρώσω μάλιστα ότι η διαδικασία της ακρόασης του δίσκου, διάρκειας περίπου μιας ώρας, αποτέλεσε μια απαιτητική διαδικασία μουσικής μύησης και μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους τους συμμετέχοντες. Παράλληλα ήταν και μία πετυχημένη απόπειρα-οδηγός για να ακούμε μουσική πέρα από τους γρήγορους και πάντα βασανιστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Ή όπως είπε η ίδια η Φένια «για να μάθουμε να ακούμε ένα δίσκο παρέα».

Θα έλεγα, και όσο αφορά εμένα προσωπικά και καθώς δεν μπορώ να γνωρίζω τις συνήθειες όλων όσων συμμετείχαν στην παρουσίαση, πως όταν ακούω μουσική πάντα κάνω και κάτι άλλο παράλληλα – τρώω, διαβάζω εφημερίδα, χαζολογώ δεξιά κι αριστερά, σερφάρω στο ίντερνετ – χωρίς πολλές φορές να αντιλαμβάνομαι την εναλλαγή των κομματιών, χωρίς καν να νιώθω το νόημα των στίχων. Θα χρειαστεί πάντα μια δεύτερη ή και τρίτη επανακρόαση. Αν πω λοιπόν, ότι δεν… ζορίστηκα στα πρώτα λεπτά της ομαδικής συνακρόασης, θα πω ψέματα! Βλέπετε, μαθημένος κι εγώ σε γρήγορους ρυθμούς, είδα ότι σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται μια άλλη αντιμετώπιση κι όχι η γρήγορη κι η ευκαιριακή που συνηθίζω να έχω.

Μια αντιμετώπιση, αργή κι υπομονετική, τόση για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τις μουσικές δημιουργίες της Φένιας χωρίς βιασύνη, όπως ακριβώς η ίδια δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια. Με μελέτη και υπομονή. Η δυσκολία μου, όπως είναι προφανές, κράτησε για πολύ λίγο καθώς τα τραγούδια και τα ορχηστρικά κομμάτια του El3ven ξεκίνησαν να φέρνουν στην επιφάνεια τις αρετές τους και να μας αποκαλύπτουν ένα νέο, άγνωστο κόσμο. Ένα κόσμο άγριο, βαθύτατα αισθαντικό και σκληρά σωματικό, σκοτεινό (Το νανούρισμα του Δαίμονα) αλλά και με αιχμές φωτός, ρομαντικό, ερωτικό και ερωτευμένο (Μοίρα μου και πεπρωμένο), βαθιά μυσταγωγικό και κοινωνικά προβληματισμένο κι οργισμένο όπως στο τραγούδι Παράκληση (Στο Αιγαίο επιπλέουν νεκρά παιδιά / τι γίνεται τώρα δυνατοί άντρες;), με μουσικές καταγραφές και σε απόδοση που εντυπωσιάζει και που, ναι, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, τα εύκολα και τα γρήγορα.

Η ανάγκη για αυτού του είδους την έκφραση είναι που οδήγησε μάλιστα την ίδια τη δημιουργό να έρθει σε επαφή με τα κατώτερα ένστικτα της και με την άγρια φύση της ώσπου να αντιληφθεί εκ νέου, με ωριμότητα και σοβαρότητα, τον εαυτό της και τον κόσμο. Και αυτό, σαν άλλη Πυθία – με τη φωνή, τους στίχους και με την παρουσία της πάνω κι εκτός της σκηνής – κατάφερε η Φένια να το επικοινωνήσει με όλους όσους παραβρέθηκαν στην προχθεσινή παρουσίαση.

Κλείνοντας δεν μένουν πολλά για να πει κανείς, να προτείνω μόνο από την πλευρά μου να αναζητήσετε τη δουλειά της Φένιας Χρήστου, μια δουλειά πραγματικά χειροποίητη και από μια μουσικό που έχει, και θα δώσει, πάρα πολλά στη συνέχεια.

Tο cd πωλείται στα Χανιά στο θέατρο Κυδωνία στην τιμή των 10€.

Αγώνας της Κρήτης (19/7/2018)

Για την μουσικοποιητική παράσταση της Φένιας Χρήστου στα Χανιά και στο θέατρο Κυδωνία

 

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Το σπουδαιότερο είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Και χωρίς να προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε διάφορες εικόνες και καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε ζητήματα αισθητικής και σε όσα αφορούν την τέχνη γενικότερα. Ένα το κρατούμενο. Δεύτερο κρατούμενο, είναι ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τα (συν)αισθήματά μας όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια αισθητική και καλλιτεχνική εμπειρία που μας άγγιξε με χέρι αισθαντικό (ή και σκληρά ρομαντικό, αν θέλετε) και που μας αναζωογόνησε μέχρι τα βάθη της ψυχής μας – αυτά τα βάθη τα σκοτεινά και ανεξερεύνητα. Όταν μάλιστα δεν είμαστε επαγγελματίες γραφιάδες αλλά μόνο ερασιτέχνες, ενίοτε φλύαροι και οπωσδήποτε επιδειξιομανείς, έχουμε καθήκον θα έλεγα να συνδυάσουμε τα δύο παραπάνω κριτήρια και χωρίς ντροπή να αφήσουμε γυμνά στο χαρτί τα (συν)αισθήματά μας για να εκφράσουμε  αυτά που τέλος πάντων, θέλουμε να εκφράσουμε, με τη μεγαλύτερη αντικειμενικότητα. Είναι, ασφαλώς, μια ανορθόδοξη μέθοδος αλλά μπορεί να λειτουργήσει, αν το τολμήσουμε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, και με όλα τα παραπάνω ως οδηγό, πως όταν αποφάσισα να παρακολουθήσω την μουσικοποιητική παράσταση της Φένιας Χρήστου στα Χανιά και στο θέατρο Κυδωνία του Μιχάλη Βιρβιδάκη στις 16 Οκτωβρίου, δεν ήμουν στα καλά μου. Ω, ναι, μην ανησυχείτε όσοι με γνωρίζετε, συμβαίνει κι αυτό, ακόμα και σ’ εμένα. Ένας επίμονος πονοκέφαλος, μια ύπουλη, πιεστική, σχεδόν βίαιη προθεσμία που έληγε μέσα στο βράδυ της Κυριακής για ένα λογοτεχνικό κείμενο που έπρεπε να παραδοθεί μέχρι το βράδυ και φυσικά, με μια ακόμα πιο ύπουλη, γοητευτικά αισχρή φθινοπωρινή ίωση από αυτή που ταλαιπωρεί τους μισούς Χανιώτες, σκεφτόμουν πως θα ανταπεξέλθω ως θεατής και κοινωνός της προσπάθειας μιας καλλιτέχνιδας που μόνο εξ διαδικτυακής επαφής γνώριζα. Ακόμα και το γεμάτο φεγγάρι, πανσέληνος ή μήπως ένα φεγγάρι λίγο πριν γίνει πανσέληνος, ποιος ξέρει, δεν μπορούσε να με βοηθήσει στην κατάσταση που ήμουν. Όμως, η ίδια η δημιουργός ήταν αυτή που έδωσε λύση στο πρόβλημα μου – λύση δυναμική όπως η ίδια και η μουσική της.

Ένα ξεχωριστό βράδυ

Ήταν ένα βράδυ ξεχωριστό, εκείνο το βράδυ στο θέατρο Κυδωνία, όποιος/α δεν ήρθε έχασε και όσοι ήρθαν μάλλον πως θα ήθελαν και περισσότερα. Οι λέξεις, τα ποιήματα, οι εκφράσεις του έρωτα, της μοναξιάς, της ανάγκης για σωματική και ψυχική επικοινωνία, τα φώτα της νύχτας, το αλκοόλ (αχ, αυτό το αλκοόλ), γράμματα προς τεθνεώτες ποιητές και τα παράπονα των θνητών που χάνονται μέσα στην καθημερινή ανοησία και φυσικά, η μουσική, η καθαρή, γνήσια, αγνή μουσική σε τζαζ ρυθμούς, με ροκ και μπλουζ αίσθηση, κυριάρχησαν του προγράμματος δημιουργώντας μια κυριολεκτικά μυσταγωγική βραδιά. Αν και η κορυφαία στιγμή του προγράμματος, που εμένα προσωπικά μου θύμισε μια σύγχρονη Πυθία που τραγουδούσε «τα πάθη και τους καημούς του κόσμου», κερδίζοντας με ολοκληρωτικά, ήταν αυτή που η Φένια Χρήστου χωρίς συνοδεία μουσικού οργάνου προχώρησε σε μια σειρά τραγουδιστικών εξομολογήσεων (δεν ξέρω πως αλλιώς να τις περιγράψω, δεν έχω μουσικές γνώσεις, συγχωρέστε με) αναδεικνύοντας πως το σπουδαιότερο μουσικό όργανο είναι η ίδια η ανθρώπινη φωνή που πνοή δίνει στου έρωτα τα λόγια και στην ανάγκη μας για καλλιτεχνική έκφραση ανώτερη του συνηθισμένου και της καθημερινής, εμπορικής, ευτέλειας. Φυσικά, χρήσιμο και απαραίτητο είναι να αναφέρουμε και την υπέροχη σύμπραξη επί σκηνής της δημιουργού με τον ηθοποιό Μιχάλη Βιρβιδάκη όπου ερμήνευσαν υπό μορφή αναλογίου «Το γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη» του ποιητή, δοκιμιογράφου και μεταφραστή Κώστα Κουτσουρέλη. Αλήθεια, όποιος δεν ένοιωσε εκείνη τη στιγμή να ταράζεται το μέσα του, δεν ξέρω και αν κατάλαβε τίποτα από ολόκληρη την βραδιά –  αν και για να είμαι ειλικρινής κι όπως παρατηρούσα τα πρόσωπα και τις εκφράσεις των θεατών στην παράσταση, όχι μόνο καταλάβαμε όλοι μας τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή αλλά και ταξιδέψαμε σε χώρους άγνωστους και πρωτόγνωρους, σε εμπειρίες αισθαντικές, που ψάχνουν τα τι και τα πώς της εποχής μας της δύστροπης.

Ναι, δεν συνηθίζω να το παραδέχομαι, ούτε καν σε φίλους και παρέες – το μειονέκτημα όταν είσαι άνθρωπος μοναχικός, αλλά ταξίδεψα, ταξιδέψαμε με τούτη την μουσικοποιητική παράσταση, δημιούργημα και παιδί της νέας μουσικού Φένιας Χρήστου, που επίσης περιείχε ένα πρόγραμμα που συνδύαζε αρμονικά επιλεγμένες συνθέσεις της από την μέχρι τώρα βραβευμένη πορεία της, τη νέα  δουλειά της από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα (αρχές 2017), καθώς και μία επιλογή διασκευών της από τη διεθνή μουσική σκηνή μαζί μ’ ένα απάνθισμα μελοποιημένων ποιημάτων Χανιωτών ποιητών.

Φεύγοντας με τη λήξη της παράστασης ένοιωσα (και ήμουνα) θεραπευμένος. Αλήθεια, αυτός δεν είναι ο σκοπός της αληθινής τέχνης; Η θεραπεία ψυχής και σώματος! Ο πονοκέφαλος είχε φύγει, ακόμα κι αυτή η ίωση του… χανιώτικου αποκαλόκαιρου που με ταλαιπωρούσε είχε (και έχει τώρα που σας γράφω) κρυφτεί κάτω από την επίδραση της μουσικής της Φένιας Χρήστου. Δυστυχώς, όπως κάθε αχάριστος θεραπευμένος που κατά βάθος τον ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός του, επηρεασμένος κι από τον ενθουσιασμό της στιγμής, έφυγα από το θέατρο Κυδωνία – τι ντροπή Θεέ μου, χωρίς να κρατήσω το σαβουάρ βιβρ του καθωσπρέπει και ευγνώμονα θεατή, δηλαδή χωρίς να ευχαριστήσω τους συντελεστές της παράστασης, χωρίς να τους σφίξω το χέρι, για την εμπειρία και ναι, τη θεραπεία μου. Αυτό το κείμενο, είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να τους χαρίσω για ευχαριστώ.

Ώρα να κλείσω, λοιπόν. Καθήκον ενός γραφιά, είτε επαγγελματία, είτε ερασιτέχνη, οπωσδήποτε φλύαρου αλλά και σίγουρα επιδειξιομανή, είναι να ξέρει πότε να τελειώσει, όχι; Η προσωπική μου εξομολόγηση τελειώνει – μόνο εκείνο το κείμενο που εκκρεμεί αναρωτιέμαι πότε θα το παραδώσω…

Αγώνας της Κρήτης  (17/10/2016)