Είδαμε το «Τριγύρω μας» από την θεατρική ομάδα «Οι ΣκηνοΠλόκοι»

 

Οι ΣκηνοΠλόκοι είναι μία από τις νέες και δραστήριες θεατρικές ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης μας και το «Τριγύρω τους», σε σκηνοθεσία του Μηνά Μιχάλη, είναι η πιο πρόσφατη θεατρική δουλειά τους που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αυτό το σαββατοκύριακο στον ομώνυμο, μικρό αλλά ζεστό θεατρικό χώρο της ομάδας στην Πελεκαπίνα (Κ. Μάνου 32), δηλαδή εκτός του κέντρου της πόλης που συνήθως χτυπάει η πολιτιστική καρδιά των Χανίων, όπου έχουν κατά καιρούς φιλοξενηθεί κι άλλες ενδιαφέρουσες παραστάσεις είτε των ΣκηνοΠλόκων, είτε άλλων θεατρικών ομάδων (πχ πρόσφατα παρουσιάστηκε το ενδιαφέρον Nordost του Torsten Buchsteiner, από την «Ε.Ν.στάση τέχνης).

Θα ξεκινήσουμε από αυτό λοιπόν, και θα σημειώσουμε πως αυτή η επιλογή, για ένα θεατρικό σπίτι εκτός του επιχειρηματικού και πολιτιστικού κέντρου των Χανίων, που ίσως να αποτελεί και μια επιλογή ανάγκης – εάν συνυπολογίσουμε τη δυσκολία εύρεσης και επαγγελματικής στέγης στην πόλη μας, οδηγεί σε μια καλοδεχούμενη «αποκέντρωση» και που αποδεικνύει ότι παντού μπορεί να παράγεται πολιτισμός. Το αδιαχώρητο που γίνεται, σε κάθε παράσταση των ΣκηνοΠλόκων, νομίζουμε πως αποδεικνύει αυτή τη θέση συν βέβαια ότι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η ανάγκη για πολιτιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις που πάνε πέρα από τα συνηθισμένα του… τηλεοπτικού μας πολιτισμού.

Η κοινωνία στο προσκήνιο

Τι είναι λοιπόν το «Τριγύρω μας»; Είναι μία σειρά μονόπρακτων επηρεασμένα από την κοινωνία του σήμερα και με σκοπό, όπως σημειώνουν οι δημιουργοί του, «την ωμή αναπαράσταση καταστάσεων που συμβαίνουν τριγύρω μας και δεν τα βλέπουμε ή κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε». Και πραγματικά, τα θέματα που προσέγγισαν οι ΣκηνοΠλόκοι σε αυτές τις παραστάσεις κατάφεραν όχι μόνο να αναπαραστήσουν διάφορες κοινωνικές και βαθύτατα υπαρξιακές καταστάσεις αλλά και, σε αρκετές περιπτώσεις, να αγγίξουν το κοινό μέχρι το βάθος της ψυχής του, των συναισθημάτων και των εμπειριών του.

Το «Τριγύρω μας» κι οι ιστορίες του ανέδειξαν ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι και φυσικά δεν είναι, ένα γλέντι διαρκείας αλλά μια διαδικασία ιδιαίτερα σκληρή που έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνική προκατάληψη, με τον ρατσισμό, είτε αυτός εκφράζεται ενάντια σε ανθρώπους διαφορετικού χρώματος και φυλών από την δική μας, είτε ενάντια όσων έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, με το στίγμα της αρρώστιας, με την απώλεια των δικών σου ανθρώπων ενώ ακόμα έδειξε ότι πίσω από τα συσσίτια της φιλανθρωπίας και την ανάγκη κάποιων, πολλών είναι η αλήθεια, ανθρώπων, κρύβονται ιστορίες, επιθυμίες και όνειρα που η φτώχεια και η κοινωνική αλλοτρίωση έχουν ισοπεδώσει. Είναι μάλιστα φορές που οι απελπισμένοι δεν έχουν άλλη διέξοδο από το να φύγουν από τη ζωή, σίγουροι όμως πως δεν έχουν κάποιον να τους περιμένει πίσω, γνωρίζοντας καλά πως δεν θα τραβήξουν άλλους στη δυστυχία τους.

Κι όμως το μήνυμα της παράστασης, αντίθετα όπως αυτά που ίσως δείχνει με μια πρώτη ανάγνωση, είναι μήνυμα ελπίδας κι όχι απόγνωσης, γνωρίζοντας πως και αν δεν είναι ένα μεγάλο γλέντι η ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι με κάθε αφορμή κι αιτία εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε να εκφράζουμε την αγάπη μας αλλά και την αλληλεγγύη μας…

Συγκίνηση

Ακόμα, η μνήμη και η απώλεια της, η οικογενειακή αγάπη, το προσφυγικό ζήτημα, ο σεβασμός των ηλικιωμένων ανθρώπων που μας έφεραν στη ζωή ήταν θέματα που προσέγγισαν με ιδιαίτερη ευαισθησία οι ΣκηνοΠλόκοι – κάποιοι μάλιστα από τους ηθοποιούς πραγματοποίησαν με το «Τριγύρω μας» την πρώτη τους θεατρική εμφάνιση! Και φυσικά αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός άξιο σχολιασμού καθώς δεν είναι και λίγο να πραγματοποιείς μια θεατρική παράσταση τέτοιου βάθους όντας πρωτοεμφανιζόμενος!

Είναι αλήθεια πως υπήρχαν αδυναμίες στην παράσταση: κάποιες ιστορίες έμοιαζαν περισσότερο άνισες ή και ρηχές σε σχέση με κάποιες άλλες – λογικό όμως όταν μιλάμε για μια σειρά από διάφορες ιστορίες που προσεγγίζουν ποικίλες καταστάσεις μέσα στην κοινωνία, αλλού ένας υπερβολικός θόρυβος, χτύπημα ή και φωνή/ερμηνεία, κάπου μια μάλλον τηλεοπτική και οπωσδήποτε μελοδραματική προσέγγιση, κάπου αλλού και σε σκηνές που η σιωπή ήταν προτιμότερη είχαμε μουσική υπόκρουση που αποπροσανατόλιζε τον θεατή αλλά αυτές οι αδυναμίες δεν ήταν δυνατό να επισκιάσουν, και ούτε επισκίασαν, το σύνολο της προσπάθειας που κρίνεται κάτι παραπάνω από επιτυχημένη. Και φυσικά, μόνο και μόνο, που είχαμε ελληνικό κείμενο για αναπαραγωγή, δηλαδή και προς αποφυγή παρεξηγήσεων σχετικά με το «ελληνικό», κείμενο γραμμένο από τους ίδιους τους δημιουργούς της παράστασης, αυτό δείχνει την σοβαρότητα της δουλειάς που πραγματοποιούν οι ΣκηνοΠλόκοι και το μεράκι όλων των συμμετεχόντων στην ομάδα.

Η τελευταία παράσταση του «Τριγύρω μας», που όντως πέτυχε να αναπαραστήσει και κυρίως να αναδείξει σκληρά θέματα και εικόνες που μας έχουν μάθει να αγνοούμε και που συγκίνησε τους θεατές με την απλότητα της, πραγματοποιήθηκε, με ελεύθερη είσοδο, στον χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου Μουρνιών, δείχνοντας και το κοινωνικό πρόσωπο της ομάδας. Ελπίζουμε να συνεχίσουν με αυτή τη διάθεση και περιμένουμε την κωμωδία που όπως μάθαμε θα ετοιμάσουν και που φυσικά, θα παρακολουθήσουμε.

Αγώνας της Κρήτης (22/10/2018)

Συνέντευξη του Λεωνίδα Μαριδάκη: «Απ’ όλα είναι ο τραγουδιστής, ο τραγουδοποιός, ο συνθέτης. Και διασκεδαστής, και πολιτικό ον και άνθρωπος με ένα καλλιτεχνικό όραμα»

 

Συνέντευξη: Ειρηναίος Μαράκης

H «Βάρκα στο σπίτι» (Μετρονόμος/2018) είναι η νέα, τρίτη κατά σειρά, δισκογραφική δουλειά του τραγουδοποιού Λεωνίδα Μαριδάκη, μετά το «Αβάδιστα» (Universal/2006 σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη) και το «Σε βάθος δρόμου» (Μετρονόμος/2010). Ο δίσκος περιλαμβάνει 11 τραγούδια – στιγμιότυπα της ζωής μας που εμπνέονται από την καθημερινότητα, το όνειρο και την επιθυμία για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο ενώ συνομιλούν παράλληλα με παιδικούς ήρωες όπως τη Μαίρη Πόππινς ή το Ντρούπι, ταξιδεύει σε σεκάνς ονείρων με την «Βάρκα στο σπίτι», την «Αστυπάλαια», το «Κάποτε στη Ράδα», φωτίζει την ομορφιά και την προσδοκία της κάθε στιγμής με χορευτική διάθεση στα: «Έρωτας ή τίποτα», «Κόκκοι καφέ», «Βόλτα στο Θησείο», «Δε γουστάρω άλλα πλάνα», «Ο Δαίμων του Τυπογραφείου» κ.α.

Είναι ένας δίσκος βιωματικός και ονειρικός με έντονη ταξιδιάρικη ή και νοσταλγική διάθεση όπου ο Λεωνίδας Μαριδάκης υπογράφει τη μουσική και ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, ενώ υπάρχουν και τρία ντουέτα με το Σπύρο Γραμμένο, τον Αργύρη Λούλατζη και τη Δανάη Μπότικ. Τους στίχους υπογράφουν οι: Μάνος Ελευθερίου, Φωτεινή Λαμπρίδη, Νικόλ Κατσάνη, Πάνος Αντωνάτος, Μάρκος Μαριδάκης, Ειρήνη Σουργιαδάκη και ο ίδιος ο τραγουδοποιός, ο οποίος έχει κάνει και την ενορχήστρωση με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών που συμμετέχουν.

Συναντήσαμε τον Χανιώτη δημιουργό το πρωί της Δευτέρας 3/9 στο «Ακταίον Theory Cafe Bar» στο Κουμ Καπί, όπου λίγες μέρες πιο πριν (31/8/2018) είχε πραγματοποιήσει μια ακόμα ζωντανή καλοκαιρινή, εμφάνιση με ιδιαίτερο νοσταλγικό και χαρούμενο κλίμα με δικά του τραγούδια αλλά και με ενδιαφέρουσες διασκευές σε γνωστά τραγούδια (πχ του Τσιτσάνη), όπου δίπλα από τη θάλασσα και τη γαλήνη του χανιώτικου πρωινού μιλήσαμε για τη νέα του δισκογραφική δουλειά, για τις συνεργασίες του, για τη μουσική που γράφει για το θέατρο καθώς και για πολλά άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα.

ΕΡ.: Ας ξεκινήσουμε λέγοντας λίγα πράγματα σχετικά με την καινούργια σου δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «Βάρκα στο σπίτι» που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τον Μετρονόμο. Τι θέλει να παρουσιάσει στους ακροατές και πόσο διαφορετική είναι σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σου (Αβάδιστα, Σε βάθος δρόμου);

Λεωνίδας Μαριδάκης: Καλά το παρατήρησες, αυτή η δουλειά είναι πιο βιωματική από τις προηγούμενες, περιέχει τη χαρμολύπη και τις εμπειρίες από τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Περιέχει τα χαστούκια της ζωής αλλά και όλες τις εφεδρείες της χαράς που ξοδεύτηκαν για να ξανασταθούμε όρθιοι. Κάπως έτσι την ένιωσα αυτή την πορεία προς την έκδοση του δίσκου. Από το πολιτικό «Φταίει ο Ντρούπι» στην ταξιδιάρικη «Αστυπάλαια» και από εκεί στο υπαρξιακό «Βάρκα στο σπίτι»… Η μουσική σε αυτό το δίσκο ακολουθεί τη ζωή.

ΕΡ.: Το «Βάρκα στο σπίτι» είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος. Αλλά ακούγοντας τον δεν μπορείς να εντοπίσεις προβλήματα συνοχής που ίσως να είναι και λογικό να δημιουργηθούν μέτα από μια τέτοια σύμπραξη. Πόσο δύσκολο ήταν τελικά να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό και να έχουμε ένα δίσκο που δεν κουράζει τον ακροατή;

Λ.Μ.: Αν και έχω σπουδάσει μουσική αυτό που εμπιστεύομαι περισσότερο από οτιδήποτε όταν γράφω είναι η αίσθηση μου. Πώς νιώθω να πατάει το υλικό μέσα μου. Αν έχει ενέργεια, αν έχει ροή, αν αφηγείται κάτι παρασέρνοντάς μας σε ένα ταξίδι. Στην εποχή μας νομίζω έχουμε εξοικειωθεί αρκετά με όλες τις φόρμες τραγουδιού. Από τα παραδοσιακά μέχρι τα λαϊκά, τα ποπ, τα σουίνγκ που είναι και στη μόδα τώρα αλλά και οι πιο συναισθηματικές έντεχνες μπαλάντες. Όλα υπάρχουν και έχουν το κοινό τους. Εγώ τη δική μου μουσική θα την χαρακτήριζα σαν ένα ρυθμικό, «χαρούμενο» έντεχνο με στιγμές συγκίνησης και λόγια που λένε ιστορίες. Πολύτιμοι συνοδοιπόροι μου σε αυτό οι στιχουργοί, οι μουσικοί αλλά και οι τραγουδοποιοί Σπύρος Γραμμένος και Αργύρης Λούλατζης που ήρθαν και μοιραστήκαμε από ένα τραγούδι.

ΕΡ.: Μίλησε μας λίγο για τη γνωριμία και τη συνεργασία σου με τον ποιητή, στιχουργό και συγγραφέα Μάνο Ελευθρίου που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας.

 Λ.Μ.: Είμαι πολύ τυχερός που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Έγινε το 2011 όταν ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο και με κάλεσε για συνέντευξη στην εκπομπή του στον Αθήνα 9.84 fm. Τις επόμενες ημέρες μου προτείνει ραντεβού για έναν καφέ και στη διάρκεια της κουβέντας μας, μου έδωσε στίχους του προς μελοποίηση. Μου πήρε κάποιον χρόνο να νιώσω και να γράψω τη μουσική τους αλλά τελικά νομίζω τα κατάφερα. Λίγους μήνες μετά την έκδοση του cd μου ο Μάνος έφυγε από κοντά μας. Θα θυμάμαι για πάντα τη γενναιοδωρία του προς τους νέους και το χιούμορ του. Πρώτη φορά από την εκπομπή του ακούστηκε τραγούδι μου, από τα καινούργια, στα fm της Αθήνας.

ΕΡ.: Εκτός από την δισκογραφική παρουσία σου καθώς και τις ζωντανές εμφανίσεις σου γράφεις και μουσική για το θέατρο. Το χανιώτικο κοινό είχε μάλιστα τη δυνατότητα αυτό το καλοκαίρι να γνωρίσει και αυτή την πλευρά σου. Τι σημαίνει το θέατρο για σένα και κυρίως πως επηρεάζει την μουσική πορεία σου;

Λ.Μ.: Η μουσική για το θέατρο μου έχει δώσει την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, να μπω στον κόσμο τους και να συμπράξω με τους ήχους μου σε αυτή την θαυμάσια τέχνη. Από τα πρώτα έργα που έκανα μουσική εδώ στα Χανιά μέχρι την κορύφωση τη σεζόν 2014-15 που έγραψα τη μουσική σε 11 θεατρικές παραστάσεις σε μικρά και μεγάλα θέατρα, νιώθω αυτή την ενασχόληση μου σαν μια περιπέτεια -να πλάθω τις ατμόσφαιρες με πολύ διαφορετικά μέσα, όργανα, ενορχηστρώσεις προσπαθώντας να δώσω και εγώ από τη μεριά μου τον «αέρα» στους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη για να ξετυλίξουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Έχω συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Παλούμπης, ο Σάββας Στρούμπος, ο Νίκος Χατζόπουλος, Βασίλης Νικολαΐδης, ο Κωστής Καπελώνης, η Λίλλυ Μελεμέ, η Μαριτίνα Πάσσαρη, τη Μαρώ Τριανταφύλλου, τη Μαρινέλλα Βλαχάκη και άλλους, σε πάνω από 40 παραστάσεις μέχρι τώρα. Το να γράφω μουσικές για το θέατρο μου πάει. Πάντα νιώθω ιδιαίτερη χαρά όταν χτυπάει το τηλέφωνο για να μου ζητηθεί μια τέτοια συνεργασία.

ΕΡ.: Επάγγελμα, λειτούργημα ή απλά ευχαρίστηση; Τι είναι ή τι δεν είναι ο τραγουδιστής και μάλιστα σε μια εποχή έντονης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης;

Λ.Μ.: Απ’ όλα είναι ο τραγουδιστής, ο τραγουδοποιός, ο συνθέτης. Και διασκεδαστής, και πολιτικό ον και άνθρωπος με ένα καλλιτεχνικό όραμα. Απλά κατά την γνώμη μου όπως και να ασκεί την τέχνη του καλό θα είναι να μην ξεχνάει όσο μπορεί να είναι και προσωπικές οι επιλογές του. Όχι μόνο διεκπεραιωτικές. Έτσι θα νιώθει μέσα του αυτή τη ζεστασιά και την ομορφιά της μουσικής και όλα θα έχουν πάντα ένα νόημα. Εγώ ζω από τη μουσική και το τραγούδι τα τελευταία 13 χρόνια. Είναι ένας δρόμος δύσκολος αλλά και όμορφος.

ΕΡ.: Μία τελευταία αλλά πολύ σημαντική ερώτηση. Μπορούν η μουσική, η ποίηση και η τέχνη γενικότερα να αλλάξουν τον κόσμο;

Λ.Μ.: Το πιο σωστό είναι πως αλλάζουν μαζί με τον κόσμο. Μπορούν να δώσουν ένα «βάθος» στον κόσμο αυτό, να μας συγκινήσουν, να μας ξεσηκώσουν, να διαπαιδαγωγήσουν. Μπορούν όμως και να μας παρηγορήσουν, να μας ψυχαναλύσουν, να μας φέρουν εν τέλη κοντά τον έναν στον άλλον. Και έτσι, ναι. Ο κόσμος γίνεται καλύτερος.

Αγώνας της Κρήτης (10/9/2018)